Po zeszłorocznej udanej wyprawie do Finlandii, my tego roku, jako nasz cel wybrali troche bardziej wymagajóncóm destynacje. Spróbujymy przejście Fagaraszu. Przed odjazdym my nimieli zielónego pojyńcia, co nas tam czeko. Ostatnie referencje, którymi my dysponowali były wspómniynia taty, który jednakóm trase absolwowoł przed prawie trzydziestu laty.
Dziyń 1. (Cieszyn – kajsi w cugu na granicach Wengier i Rumunii)
Tym razem absolwujymy całóm podróż bez udziału samolotu. Wszystko po ziymi i suchóm nogóm. Ze Zaolzia pocióngym przez Ostrave, Břeclav, Bratislave aż do Budapesztu. Do stolicy nad Dunajym my dojechali w cióngu późnego popołudnia. Zwiedzać stolice nie był specjalnie czas, jednak na jeden browarek my dziure w farplanie znaleźli. Podwieczór przesiadómy na kolejne połónczyni i kierujymy sie do Rumunii, do Sibiu.
Całkiem szybko nas zmogo spani. Jednak na granicach sie pocióng zatrzymuje. Najpierw nas kóntrolujóm Wyngrzi. Wszystko jednak przebjygo szybko i sprawnie. Po kilku kilometrach powtórka z rumuńskóm policjóm granicznóm. Taki manewry graniczne żech widzioł ostatni roz przed może pietnastu laty. W krótce znowu zasypjómy.
Dziyń 2. (pocióng – Chica Pietrelor)
Rano mie budzóm pjerwsze promienie słoneczne. Do Sibiu nóm pozostaje jeszcze prawie 3 godziny. Po przyjazdu do miasta mamy pare chwil na przesiadke. Dajemy krótki zwiedzyni okolicy, jednak na przejści miasta nie ma czasu. Za pare dziesiónt minut nas nastympny pocióng zabiero do stacji Podu Olt. Je to raczej taki przystanek w pośrodku niczego gdzieć w lesie. Dómów wokół jakoś nie widać, jednak nie wstrzymujymy sie długo i za pare chwil kontynuujymy, tym razym już ostatnim połónczynim do Turnu Roșu.
Prawie 24 godzinowe przemieszczani je za nami. Nareszcie zaczyno wymarzóny marsz. Po alfaltowej drodze sie powoli sunymy pod kopiec. Pogoda tropi fikołki. Chwile padze a zanim zdónżymy włożyć pelerynym to już zaś świyci słóneczko. Po drodze potkujymy grupe Niemców. Tych deszcz wogóle nie obchodzi. Po jeszcze dwu cyklach wkładanio a zdejmowanio peleryn przyjmujymy ich filozofje.
Po godzinie kóńczy asfalt i zaczyno ostro wspinaczka. Dzisio nas czeko w sumie 1500 metrów pod górke. Im pryndzyj zaczniemy, tym szybciej bedymy na górze. Jak powoli wychodzymy z lasów, zaczynajóm sie nóm odkrywać mejestatyczne szczyty okolicznych gór.
Na 1000 m. p. m. sie pojawiajóm borówki. Hmmm, pyszne były.
Po całodziennej wspinaczce sie zatrzymujymy kawałek za Chica Pietrelor. Na pierwszy dziyń, całkym nie źle.
Dziyń 3. (Chica Pietrelor – Scara)
Rano nas budzi głosy dzwónków. Wyjrzołech z namiotu a wszyndzi wokół nas sie to szłapje stado kilku set owiec. Cało scenerja je na tle uzupełnióno gynstym oparym z gór. Za chwile je stado precz. Gotujymy szybki śniadanie i wio dalej do gór. Dziś nas czeko kolejnych 1000 metrów wspinaczki.
Jak tylko sie poranno mgła rozpłynyła, pokozały sie wszyndzi wokół majestatyczne zielónkawe szczyty gór. Pół dnia my szli krainóm, jak z Władcy Pierścieni, nad nami modre niebo i w plecach słóńce. Popołudniu padła mgła. Mijómy jedno stado owiec za drugim. Niesławnie znane fagaraszski psy nas za tyn czas omijajóm. Po drodze każdóm chwilke napotykómy stada setek owiec a nawet i jedno stado kóni. Ty wokół nas przeświszczały jak holny wicher. Trudno to opisać. To trzeba przeżyć.
Popołudniu my doszli do jeziora Lacul Avrig. Pogoda sie nieco psuje i zaczyno padać drobny deszczyk. Chwilke my dumali, czy może nie zostać na noc, jednak po chwili podejmujymy decyzje iść jeszcze pare godzin.
Deszcz gynstnie. Droga sie dalej winie wónziutkimi ścieżkami na skalnych urwiskach we wysokości około 2100 m.n.m. Z racji tej, że nóm było za trudno wspinać sie 200 metrów na Varful Scara, z nieznanego powodu my w mapie wyczytali, że szczyt można obejść z lewej stróny. To był kardynalny błónd. Po chyba kilometrze trawerzu my stwierdzili, że sie oddalujymy od naszego celu. Zamiast sie wrócić 15 minut spowrotym, dostali my świetny pomysł wrócić na pierwotny szlak przejścim chyba 600m długigo kamjynnego urwiska. Ta bzdura nóm trwała ponad godzine bardzo exponowanego poruszanio sie w 30 stopniowym nachyleniu. Jednak wszystko my w zdrowiu przeżyli i wieczór budujymy namiot obok budy Scara.
Dziyń 4. (Scara – Călțun)
Rano ponowie słóneczko w kómbinacji z świeżym porannym wiatrym. Z budy wychodzymy około 9:00, prawie jako ostatni. Pogoda sie jednak szybko psuje. Pado mgła a temperatura szybko spado. Po krótkim czasie sie dostajemy na szczyty a powoli i ostrożnie kontynuujymy po wónziutkich chodniczkach pomjyndzy ostrymi skałami. Je to raczej tako ferratovo wspinaczka.
W południe sie ponownie góry umóndrzajóm a mgła sie rozpływo. Na godzine sie pokazuje słóńce. Troche sie ułatwiómy sprawe i omijómy exponowanóm sekcje czerwónej trasy (45.5863N, 24.5444E) i obchodzymy jóm z prawej stróny po żółtej. W dolinie ciecze kilka potoków. Je to tako idyliczno górsko kraina. Wszyndzi zielóno, świeci słónko, bulczy woda a kawałek nad nami śnieg.
Po nastympnjej ostrej wspinaczce sie prziłónczómy ponownie, pod góróm Negolu, na czerwónóm trase. Tu gotujymy obiad. Szybko sie jednak podnosi wiatr, powraco mgła i temperatura dramatycznie spado. Przed nami sie zbliżo najbardziej exponowany etap “Ścieżka Draculi”, jednak niestety wstymp je wzbrónióny z powodu złego stanu technicznego. Trzeba to obejść na około.
Cały czas padze drobny deszcz. Popołudniu schodzimy ku jezioru Călțun. Sóm my cali przemoczóni a rynce mómy zmarzłe od łańcuchów. Tu zostajemy na noc.
W nocy sie podnosi silny wiatr a bardzo intenzywny deszcz. Jednak nas to nie musi specjalneie obchodzić. Namiot trzymie dobrze a jo o deszczu wjym tylko z opowiadania, bo dobrze i słodko śpjym.
Dziyń 5. (Călțun- Refugiul Fereastra Zmeilor)
Rano mnie budzi dziki wiater, rozbijajóncy sie o ledwo stojóncy namiot. Słychać silny deszcz. Decydujymy sie nie wyłazić i poczekać na lepszóm pogode. Ta jednak nie przychodzi. Chwilami wiatr zupełnie zwalo konstrukcje namiotu. Wybiegómy na zewnóntrz tylko na chwile, żeby zrewidować stan kamjynnej ściany około naszego noclegowiska. Stwierdómy, że drugi namiot naszej wyprawy leży w gruzach. Na trowie leży tylko kupa gruzów przełożóno kilkoma kamjyniami. Syncy siedzóm w niedaleki budzie, na kość przemoczóni. Wykłodajóm, że im w nocy wicher nie doł spać, a jak nad ranem namiot kapitulowoł przed wodóm, to sie zdecydowali zupełnie zmjynić posterunek. Reszte już zarzóndziła pogoda sama.
W budzie teraz siedzi suma chyba 20 ludzi, z tego połowa zupełnie mokrzutko. Pakujymy namiot i przenosimy sie tak samo do środka. Wiatr je tak silny, że chwilami nawet sie trzeba zatrzymać i mocno sie oprzyć do ziymi. Po nastympych dwu godzinach, kiedy sie nic nie poprawiło, decydujymy iść dalej. Około przechodzóm dwa faceci i twierdzóm, że kawałek dalej je pogoda zupełnie spokojno. Schodzymy z grzebjynia i dalej idymy na wschód po modrej ścieżce. Po paru set metrach wiater naprowde opado. To, co my cały czas uważali za deszcz, była woda z niedalekigo jeziora, którom podnosił wiatr.
Po modrej trasie kontyuujemy całe dopołudnie, aż do południowego wejścia do transfagaraszskigo tunelu. Sóm my zupełnie przemarzli. W butach mómy jeziorko. Widok na transfagaraszskóm magistrale je jednak wzruszajóncy. To nas nieco podnosi na myśli. Chwilami sie nawet pokazuje pare promyków słóńca. Gotujymy objad i dalej sie wspinómy po nieoznaczónej ścieżce na szczyt Caprei. Tam sie prziłónczómy zpowrotym na czerwóny szlak i reszte dnia spyndzómy przijymnym marszym po szczytach.
Pozostaje nóm jednak już tyklo jedyn namiot. Od teraz sie muszymy poruszać pomjyndzy schróniskami. Wieczór przichodzymy do Refugiul Fereastra Zmeilor. Bardzo sympatyczny nocleg. Kilka zielaznych ław, dużo miejsca, a przedewszystkim sucho. Wieczór dołónczo jeszcze grupa Czechów.
Dziyń 6. (Refugiul Fereastra Zmeilor – Refugiul Viștea Mare)
Rano sie łónczymy z naszymi współlokatorami i powoli sie kierujymy na najwyższy szczyt Rumunii, na Moldoveanu.
Cały dziyń ponownie idymy w gynstej mgle, chwilami padze. Czas od czasu sie na chwile podniosóm chmury a my mogymy oglóndać okoliczne szczyty, jednak wszystko zawsze szybko wraco do pierwotnego stanu.
Nie wolno sie zatrzymywać. Jak my sóm nieustannie mokrzi, to dopóki sie człowiek poruszo, to mu je jako tako przijymnie, jednak wystarczy sie na 5 minut zatrzymać i natychmiastowo sie pokazuje bardzo silne poczuci chłodu.
W przecióngu późnego popołudnia stajymy na szczycie Vistea Mare. Tu zostawjómy plecaki a na szczyt Moldoveanu to ztónd je 5 minut szybciejszego kroku. Na wierzchu panuje silny wicher. Zatrzymujymy sie na 10 minut, robjymy zdjynci kolorowe i znowu szybko z powrotym.
Dziyń my zakóńczyli ostrym zejścim ku budzie Refugiul Viștea Mare, kawałek pod Vistea Mare. Tu nocujymy. Trzej w jednym namiocie, jedyn w budzie. Podwieczór sie wyraźnie poprawio pogoda, w nocy je nawet widać gwiazdy. W okolicy budy sie poruszo około 30 turystów.
Dziyń 7.(Refugiul Viștea Mare – Fereastra Mică – Fereastra Mică – Cheia Bandei)
Siódmy dziyń wyprawy sie budzymy do znakomitej pogody. Po kilku dniach marszu w wodzie i biołej ćmie sie ordynujymy relax. Góry sie tym razym zgodzajóm. Cały dziyń śwjyci słóńce, panuje przijymny klimat a przedewszystkim nareszcie je okazja wysuszyć wszystki rzeczy razym z butami.
Po paru godzinach przichodzymy do budy Fereastra Mică. Dzisio nie bydymy targać żodne rekordy. Budujymy namiot a reszte dnia leżymy na łónce i odpoczywómy.
Dziyń 8. (Fereastra Mică – Cheia Bandei – las 45.6499N, 24.8578E)
Z racji tej, że mómy striktnie dany czas powrotu, muszymy myśleć też o drodze powrotnej na pocióng. Ze wzglyngu na morale i stan fizyczny naszej ekipy, decydujymy sie opuścić pierwotny plan dojścia aż do Zarnesti, które by oznaczało kolejne dwa dni mocnego marszu i zejdymy do wsi Lisa. Około południa opuszczómy główny szlak i na skrzyżowaniu Cheia Bandei kontynuujymy po niespecjalnie dobrze wyznaczónej modrej ścieżce na północ, z powrotym do doliny.
Cały dziyń pogoda dopisuje. O pare set metrów niżej sie znowu pojawjajóm lasy i bujno wegetacja. Prawie już za zmroku budujymy namiot na kawałku równej ziymi i nocujymy kilka set metrów nad Lisóm.
Dziyń 9. (las – pocióng směr Budapesti)
W cióngu dopołudnia schodzymy do Lisy. Po paru kilometrach po asfaltowej drodze sie definitywnie wracómy do ciwilizacji. Po drodze nas przibroł facet na traktorze. W połdnie my doszli do wsi, dopełnili zapasy piwa i słodyczy w miejscowym sklepiku a z przedawczynióm my sie umówili, że nas za 15euro podrzuci do miasta Fagarasz, z kónd nóm jedzie pocióng.
Przejazd samochodym przebiegnył bezproblemowo. Jednak na kóńcu przi wysiadce sie zaczła naszo kierowczyni zbywać a zamiast 15 euro chciała 50. Po troche emotywnych dyskusjach nakóniec dostała 20 i pojechała.
Przi kupowaniu biletów był troche problem, bo potrzebowołech pani pocióngowej wyświetlić, całkjym skómplikowanóm kómbinacje biletów i miejscówek pomjyndzy Fagaraszym, Sibiu i Budapeszti, którom my potrzebowali kupić, jednak na kóniec mi ze wszyskim pómóg wyśmioty Rumun z perfekcyjnym angielskim, który wszystko wyjaśnił.
Reszte dnia my już potym spyndzili w pocióngach. W Sibiu nóm pozostały chyba 4 godziny, to my sie troche przeszli po historycznej czyńsci miasta, któro je w porównaniu z niespecjalnie utrzymywanym dworcym naprowde ładno.
Podwieczór wsiadómy do pocióngu i wio w kierunku Wyngier.
Dziyń 10.
Podróż w nocy przebiegła bez kómplikacji. Ponownie nas na granicy kóntrolowali Rumuni i Wyngrzi, jak kdyby sie tu przewożały narkotyki. Jednak śmieszne było, jak rumuński celnik do małego notesku złómanym ołówkym wpisywoł u jednego z nas “Imie, Nazwisko”, “Český Těšín”.
W Budapeszti było tylko troche czasu. Zdónżyli my tylko drobne zakupy i było trzeba jechać dalej, kierunek Brno, Ostrava i znowu w domu.
Autor: Adaś