Tym razym, po kilku raczej chłodnych i ulewnych wyprawach, my sie zdecydowali troche na zmiane i odwrócili swój wzrok na ciepłe południe. Decyzja padła na Pireneje. Tam jeszcze żodyn z nas nie był a chcieli my poznać aj troche cosi innego, niż yny deszcz a zime. Kilka znajómych referowało, że Pireneje sóm synonimym świetnego klimatu, słónecznej pogody i generalnie wszystko super.
Muszym sie prziznać, żech tym referencjóm specjalnie nie ufoł. Moja wyobraźnia tej czynści Europy była raczej w stylu suchej, słónkym wyprażónej krainy, cosi w stylu Bałkanu, albo może starych kowbojek o Meksyku. No zobaczymy. Spróbować trzeba wszystko.
Dziyń 1. (Cieszyn – Lourdes)
Z Pragi my podlecieli samolotym do Milana. Niestety tam my mieli tylko kilka godzin na przesiadke, czyli nie było specjalnie okazji odwiedzić miasto. Na lotnisku my zpyndzili kilka godzin a popołudniu nas drugi lot przeniós wprost to Loudres.
Zaroz pjyrszo rzecz, któro mie zaskoczyła po wyjściu z hali lotniskowej była, że w okół rosły palmy. W prawdzie sóm my w południowej Francji, ale palmy mi poprostu nie pasujóm do moich naćwiczónych stereotypów. Ty żech se zawsze wyobrażoł tyklo w Afryce. Ale niech bedzie i Francuzi mogóm mieć palmy. O chwile później sie ale sprawdzo inny mój stereotyp a to, że we Francji bydzie problem sie domówić po angielsku. Na przystaknu autobusowym wprost przed lostniskym poprostu nigdo nie pomyśloł na to, że mogóm przilecieć i turyści, którzy nie panujóm miejscowym dialektym i tyn francuzki rozpis autobusów sie poprostu nie poczytajóm. Jednak po kilku zapytaniach ludzi wokół my jakosi doszli do porozumjynia, nasiedli na właściwy autokar i zajechali do miasta.
Po przijeździe my sie skierowali na jedyn kemp zupełnie na południu miasta. Według map miało być wszydzni wokół wiele okazji do przespania. Jednak po tym co my przeszli całe miasto my na miejscu stwierdzili że kemp już raczyj długo nie działo a że jedyno opcja je na drugi strónie miasta. No to dalszo przechadzka. Jednak na drugi podejści sie już udało. W bardzo ładnym kempie my postawili namioty i zaszli na odwiedziny centra.
Lourdes je naprowde francuzki miasto jak z filmu. Małe krynte uliczki, ozdobne fasady dómów, wszyndzi kwiaty, utrzymywane ogrody, fontanny, żywe płoty i poprostu tak jakosi, jak żech sie francuzki miasteczko wyobrażoł.
We sklepie my odkryli piwo z 9% alkoholu, to my jich kilka kupili i zrobili sie sympatyczne wieczorne posiedzyni wokół naszych namiotów.
Dziyń 2. (Lourdes – Ermita de la Virgen de Pineta)
Drudzi dziyń rano była wczesno pobudka. Trzeba szybko iść na autobus, który nas podwiezie do górskigo miasteczka Gavarnie, gdzie rozpocznie naszo wspinaczka. Mało brakowało a na 1km pomjyndzy kempym i przystankym by my ztracili jednego człónka wyprawy, ale nakóniec wszyscy zdónżyli na autobus dobiegnyć na czas i za zaledwie dwa eura nas autokar zawióz 50km wprost pod same stopy majestetanych szczytów Pirenei.
W Gavarnie my jeszcze dokupili gaz i zaczeli sie wspinać pod górke. Do kopca nóm to znowu po roku z plecakami na plecach idzie powoli, jednak krok po kroku to powoli idzie.
Pjyrszo przerwa prziszła na chacie Refuge des Espuguettes. Budowa bardzo podobno do tych, jaki mómy w Beskidach na każdym kopcu. Tu my przigotowali obiad i powoli ruszyli dali.
Około 2. godziny popołudniu my doszli na szczyt Hourquette d’Alan. Dali prowadziła naszo droga na granice Francji z Hiszpanióm, do 4km odległego siodła Port Neuf De Pinède. Tu sie już zaczyno ta właściwo esencja miejscowych gór. Wszyndzi wokół i chodź brak drzew, je ale strasznie bogato roślinność wszyndzi rośnie jasno zielóno soczysto trowa, co kilka set metrów ciecze ze szczytów górki potok a wszyndzi wokół sie pasóm stada owjynzich sznycli.
Do siodła my doszli około 5. popołudniu. Mómy w nogach prawie 2km przewyższynio a sóm my dosyć zmynczyni, jednak w Hiszpanii, bo my właśnie przekroczyli granice, nie wolno spać w parkach narodowych. To my musieli jeszcze tyn dziyn zejść kawał drogi do doliny a totalnie zmordowani po całym dniu my wieczór ledwo dali do grómady namioty, ugotowali kolacje i szli spać.
Dziyń 3. (Ermita de la Virgen de Pineta- Parzán)
Po ranu my sóm całkym słósznie rozbici, ale trzeba sie dać wartko do kupy. Na Pirenejach je interesujónce to, że tu nie sóm dłógi grzebjyniówki, jak w Baskidach. Wczora my wyszli 1200 metrów do kopca, aby my hned potym zrobili seszup o 400 metrów niży, hned potym wylyźli nastympnych 600 a na kóniec dnia zeszli prawie kilometer w dół. Równe etapy sóm bardzo sporadyczne. Dzisio a wszystki dalsze dni to bydzie podobne.
Całe dopołudni sie wspinómy pod góre Comodoto. Strasznie szybko sie tu mjyni krajobraz z lasu a zupełnie gołe górski łany. Popołedniu my sie przecióngli przez siodło a reszte dnia my zpyndzili szłapanim po kapke nudnej drodze dlo aut w kierunku ku wiosce Parzán.
Wieczór my sie ulokowali na małym placu kawałek na północ. Od szłapanio po asfaltce całkym bolóm nogi, jadnak ta to świetnie działo zanurzić jich do lodowatego potoka, co nóm ciecze kawałek za obozowiskym. W miejscowym supermarketcie nakupili my troche smakołyków a wieczór żech zasnył na polu pod niebym pełnym gwiazd.
Dziyń 4. (Parzán)
Obudziłech sie z kómpletnie mokrym od rosy śpiworym. Przi narównaniu sie czujym każdy miyńsiyń w ciele. Dowómy śniadani i porannóm herbatke i lyniwie sie zaczynómy kulać do kopca.
Chyba trzi godziny sie powoli sunymy metr po metrze. Droga dzisio przed nami jeszcze długo. Co godzine dajymy krótki odpoczynek a ze strumyków wzdłuż drogi nieustannie dobjyrómy wode. Słónko mocno przicino i w kómbinacji z dosyć wilgotnym klimatym z nas pot leje próndym. Toteż trzeba nieustale dopełniać ciecze, niealkoholiczne o ile to możliwe.
W południe sie ale pokazuje drobno kómplikacja. Jednymu człónkowi wyprawy sie zrobiło nieswojo. Z racji tej, że my sóm dzisio zaledwie w połowie trasy a że do dalszej wioski to je dziyń i pół marszu, decydujymy sie nie ryzykować ważniejszy powód zdrowotny i wracómy sie do rannej destynacji.
Jednak stan zdrowotny sie na wieczór poprawił, czyli jutro mogymy kontynuować. Wieczór kómpiel w potoku a na noc spróbujym jeszcze roz spać na polu, czy i tym razym spadnie rosa, jak zeszłej nocy.
Dziyń 5. (Parzán – Benasque)
Spadła. Znowu cały śpiwór mokry. Z racji tej, że my wczora stracili jedyn dziyń a nie chce sie nóm powtarzać jednaki etap trasy, my sie wczora zdecydowali, że do Benasque, kaj my mieli według planu dzisio dóńś, dostopujymy. Trasa pomjyndzy tymi dwóma górskimi miasteczkami na piechote wychodzi na około 40 km, jednak samochodym to trzeba wzióńś troche na około przed Ainsa i Campo. To jyż wychodzi na prawie 100 km. W sumie je nas 5 w całej grupie a tak by sie stopowało źle. Dzielymy sie na dwie pary a jo pojadym sóm. Plan brzmi popołudniu sie spotkać w Benasque.
Podróż samochodym mi wyszła całkym nieźle. Z Bielsy do Ainsa mie podrzucił bar rozmówny Francuz s krziżykami i flagami Watykanu. W Ainsie sie mi udało stopnyć faceta, co wióz jakisi wina do Campo a potym z niego wypadło że jak rozwiezie wina tak mie może podrzucić kawałek bod Benasqe. Pore ostatnich kilometrów mie podrzuciła szalóno Hiszpanka. W aucie ji grały nagłos hiszpański rytmy a óna sie do tego nieustannie, troche fałszywie prziśpjywowała. Fajnie ale było.Popołudniu my sie wszyscy szczynśliwie zeszli u rzeki w Benasque a wieczorowym autobusym zajechali jeszcze pore kilometrów na północ do kempu. Sóm my słósznie dobici. Jutro sie dómy relax.
Dziyń 6. (Benasque – Renclusa Refuge)
Dalszy dziyń sie naprowde nic dramatycznego nie wydarziło. Jo zpyndził cały dziyń na karimatce pod drzewkym tak, aby na mie słóneczko noc nimógło. Partyja jeszcze podjechała do miasta na drobne zakupy a zwiedzyni okolicy późno popołudniu my siedli na autobus, a tyn nas zawióz dalszych kilka kilometrów na parkowisko, zkónd sie najczynści zaczyno wspinaczka na Picco de Aneto.
Według miejscowych reguł niewolno spać dowolnie gdzie w parku narodowym a w okolicach parkowiska je kemping tak samo wzbrónióny, czyli my jeszcze tyn dziyń sie musieli wydrapać pare set metrów ku chacie Renclusa Refuge, któro leży u stóp najwyższego szczytu Pireneji. Wszyndzi w okolicy je pełno turystów a w okolicy chaty można darmowo kempować. Wieczór my posiedzieli w środku, buchli kilka browarków a na nasze pomiary my całkjym szybko poszli spać. Jutro bedzie mocniej.
Dziyń 7. (Renclusa Refuge, Picco de Aneto)
Pobudka wcześnie rano chwile po pjyrszych promykach słóńca. Je jeszcze troche chłodno. Przigotowali my mocne śniadani wszystki rzeczy zostawili w namiotach a ze sebóm my zebrali tylko najważniejsze rzeczy. Bez tych 20kg bagaży sie biegnie do kopca jedna radość.
W kóńcu my wyszli około 9. godziny. Zaczynómy na wysokości 2100 metrów a nasz cel leży dzisio na mecie 3404. Wspinaczka jednak nóm idzie całkym szybko i sprawnie. Po godzinie mómym pjyrwszych 400 metrów wysokości za sobóm. Jednak trasy tu sóm znaczóne dosyć sporadycznie takimi małymi czerwónymi kropkami. Droga wiedzie kamjynnym polym a znaczyni strasznie łatwo ominyć. I z GPS w rynce sie nóm udało zejść z właściwej drogi a troche my sie musieli nadejść na około. Jednak sie nóm nigdzi nie śpieszy, mómy na to cały dziyń.
Po jakisich dwu i pół godzinach my doszli do miejsca gdzie zaczyno lodowiec. Nasadzili my raki (ci co mieli, reszta idzie dali w teniskach) a dalszóm godzinke my kroczali lekko do kopca po wyszłapanym chodniczku we śniegu. Ostatni może 100 metrów wysokości sie trzeba wydrapać całkym ostro do kopca a zupełny kóniec wspinaczki je ozdobióny tzw. Mostym Mohammeda. Chodzi o całkjym wónski i dosyć exponowane skalne urwisko, jednak i to my zdołali i mógli my sie pokochać widokym na wszystki okoliczne szczyty ze samego dachu Pirenei.
Droga zpowrotym sie niósła w podobnym duchu. Przedewszystkim było trzeba uważać na znaczyni trasy i nieustannie szukać drobne czerwóne kropeczki ale w późnych popołudniajszych godzinach my wszyscy szczynsliwie, cali i zdrowi doszli ku namiotóm, przesto że na drodze powrotnej sie dwaj człónkowie wyprawy zrobili niedobrowolnóm, dosyć niebezpiecznóm szlajsne kawałek pod szczytym.
Dziyń 8. (Renclusa Refuge- Cabana dera Artiga de Lin)
Po wczorajszej intenzywnej turze dzisio langsam. Od Renclusa Refuge odchodzymy az po późnym sniadaniu. Trzymjymy sie kilka kilometrów czerwónej trasy HRP 22, przez malebnóm Plan d’Aigualluts, ku jezioru Lac deth Coth deth Horo. Tu opuszczomy granice parku narodowego a tak troche sie łónczymy z Pirenejami. Jeszcze ostatni widoki na zaśnieżóne szczyty a potym już mocno z kopca do doliny ku Cabana dera Artiga de Lin. Je popołudni a nima powód kajkolwiek gnać. Kawałek pod lasym my rozbili namioty a reszte dnia każdy zpyndził według własnego widimisie.
Dziyń 9. (Cabana dera Artiga de Lin- Vielha)
Ostatni dziyń w górach. Dopołednia my zeszli Es Bórdes, z kónd to uż było tylko kilka kilometrów przeciwko próndu rzeki do Vielhy. Je to taki vjynksze regionalne miasto. Dokupili my jakisi jedzyni, zkosztowali mejscowy browarek a popołudniu my sie naszli takóm zapadłóm łónke za miastym, kaj by sie dało przenocować.
Cały czas to wyglóndo, że każdóm chwile zacznie padać, ale nakóniec pogoda wytrzymała aż do kóńca. Nie brakowała kómpiel w zimnym górskim potoku. Podwieczór eszcze przechadzka po mieście a wieczór my ani namioty nie rozkłodali a zustali na noc pod gołym niebym.
Dziyń 10. (Vielha – Barcelona)
Rano my sie obudzili do śwjyżego poranku, popakowali rzeczy szybko eszcze skoczyli do sklepu po śniodani i autobusym pojechali w kierunku Barcelony. Po chyba 300km i 6 godzinach jazdy nas autokar wyrzucił niedaleko Camp Nou a od tónd to był już tylko kawałek na nasz motel. Słóneczko przipjyko i temperatura rośnie wysoko nad 30 stopni.
Zakwaterowani był taki trzi pjyntrowy dom w zapadłej uliczce, jednak zrenowowany a cały pełny samych studentów a generalnie entuzjastycznych podróżników. Mómy wygodny pokój a co najważniejsze z klimatyzacjóm.
Południe zpyndzómy w przijymnym chłódku a na popołudni robjymy małóm wycieczke po okolicznych ulicach i torgach. Wieczór na hotelu Italocy ugotowali szpaget dlo całego dómu. Eszcze se chwile zaparziło ze studentami i poszło sie spać.
Dziyń 11. (Barcelona)
Całóm Europóm sie aktualnie szerzóm nieznośne fale ciepła. Barcelona nima wyjóntkym. Na pokoju mómy klimatyzacje, co oznaczo, że aż do popołudnia my wszyscy aktywnie zustali leżeć w łóżkach na pokoju. Na polu je 36 stopni.
Dopiero około 4 popołudniu my sie wybrali na zwiedzyni okolicy. Każdy sie zrobił mniej wjyncyj swój program. Barcelona je naprowde wielko a trudno jóm przyńść za jedyn podwieczór, jednak taki obowiónzkowe miejsca, jakimi sóm Sagrada Familia, czy zmoczać nogi w morzu poprostu nie w sposóm ominóńć.
Wieczór my eszcze posiedzieli z ostatnimi gośćmi hotelu w spólnej kuchni, popakowali sie i dobranoc.
Dziyń 12. (Barcelona – Cieszyn)
Rano wczesny budzik, droga na lotnisko a samolotym w południe wprost, bez przesiadki do Pragi. Z tónd to już je tylko kawałek do dómu.
Po udanych podróżach majestatnymi wzgórzami Półwyspu Iberyjskigo żech je winien Pirenejóm wielki usprawiedliwjyni. Na poczóntku przezemnie podceniane góry mie w cióngu zaledwie kilku dni przekonało swoim majestatym i naturóm, że naprawde warto granice Francii i Hiszpanii odwiedzić, a to nieroz. Jeszcze tu kiedy powrócym.
Autor: Adaś